ძებნა
ჩათი
გამოკითხვა
ადამიანებო! გვეშველება რამე?
სულ პასუხი: 764
სტატისტიკა

სულ ონლაინში: 1
სტუმარი: 1
მომხმარებელი: 0
მეგობრები


აკაკი წერეთელი

"ვედრება"


”ძმაო მკითხველო! ძმობას გაფიცებ,

კაცი რომ ნახო შენ დაცემული,

თუ რად დაეცა მიზეზს ნუ ეძებ!

შენი ვალია, შეგტკივდეს გული!

შეგტკივდეს, მაგრამ ესეც უნდა სცნა,

რომ დაცემული არის ორგვარი:

ერთს ჰსურს ადგომა, უნდა თავის ხსნა,

და მეორე კი გდია, ვით მკვდარი!

ერთი მოელის კაცთაგან შველას:
... კითხვის გაგრძელება »

სრულად წაკითხვა...


აკაკი წერეთლი


"ილიას მოკვლის გამო"




I

ნუ მიწამლავთ მოხუცს გრძნობას

და ნუ ამბობთ, რაც არ მჯერა!..

ნუთუ მართლა დღეს გადაწყდა

საქართველოს ბედისწერა?


არა, არა!.. მითქმა-მოთქმა -

ეს მშიშარა ტყუილია...

ის მშობელი არ მოჰკვდება,

წარმოშობა ვინც ილია!


გრძნობა კვდება, გონება კი

ეკუთვნის წინ, მომავალსა...

გაჰყავს ხიდი ცხოვრებისთვის

და უკაფავს გზა და კვალსა.


და მიტომაც, ვინც მოჰკვდება,

განა ყველა ითქმება მკვდრად?

ზოგი ჩადის ბნელ საფლავში,

ზოგი აქვე რჩება ლამპრად.


და ილიაც არ მომკვდარა...

მამულისთვის რჩება ლამპრად,

მაშინ როცა მისი გვამი

გადიქცევა მიწად და მტვრად.


რაც კი ჰქონდა მაღლით ნიჭი

ბუნებისგან მოცემული,

მთლად მიუძღვნა მისს სამშობლოს,

ფიანდაზად დასდვა გული!..


თავი დასდვა ქვეყნისათვის,

მიჰბაძა ძმებს თავდადებულთ:

მეფესა და ყიფიანსა...

... კითხვის გაგრძელება »

სრულად წაკითხვა...


აკაკი წერეთელი


"სიყვარული"




სიყვარულო, ნიჭო სრულო,

წამ ტკბილო და ხანგრძლივ მწარე,

ჯერ აკვანო ნეტარების,

მერმე კუბოვ და სამარე!


დღეს ჩემი ხარ, ხვალ სხვისი ხარ,

უგზო-უკვლოდ მოარული!

სად არს შენი დასაბამი?

ან სადა გაქვს დასასრული?


ზოგი გყვედრის, ზოგი გვედრის,

ყველას კი ჰსურს, რომ გემონოს!..

ვინ არის, რომ შენსა სიტკბოს

სიცოცხლე არ შეუწონოს?


დიდის ხნობით… მაღალ გრძნობით

თუმც არავის არ ახარებ

და წამიერ სიტკბოებას

საუკუნოდ წაამწარებ,


მაგრამ მაინც ყველა გეძებს!..

ცოცხალმა ვით დაგიწუნოს?

ვინ არის, რომ იმ ერთს წამში

არ გასწირავს საუკუნოს?!


1886 წ.

სრულად წაკითხვა...


აკაკი წერეთელი

"პოეტი"


ხან უგნური ვარ, ხან ბრძენი,

ხან არც ისა ვარ, არც ისა!

გარემოების საყვირი,

არც მიწისა ვარ, არც ცისა.


ნუ მკიცხავ, მნახო უგნურად,

ნურც გაიკვირვებ ბრძნობასა;

სულ სხვა ჰყავს ხელისუფალი

ამ ჩემს გონება-გრძნობასა.


ეს გული, სარკედ ქცეული,

ბუნების ნათავხედია:

მხოლოდ მის სახეს გიჩვენებთ,

რასაც შიგ ჩაუხედია.


ენაც მას ამბობს, რაც სმენას

სხვისაგან გაუგონია;

ან თვალს უნახავს და ჭკუას

გაუზომ-აუწონია!


თქვენ რომ გგონიათ, ის არ ვარ,

სხვებს რომ ჰგონიათ, არც ისა!

შუაკაცი ვარ უბრალო,

ხან მიწისა ვარ, ხან ცისა.


1886 წ.

სრულად წაკითხვა...


ილია ჭავჭავაძე

"პოეტი"


მისთვის არ ვმღერ, რომ ვიმღერო

ვით ფრინველმა გარეგანმა;

არა მარტო ტკბილ ხმებისთვის

გამომგზავნა ქვეყნად ცამა.


მე ცა მნიშნავს და ერი მზრდის,

მიწიერი ზეციერსა;

ღმერთთან მისთვის ვლაპარაკობ,

რომ წარვუძღვე წინა ერსა.


დიდის ღმერთის საკურთხევლის

მისთვის ღვივის ცეცხლი გულში,

რომ ერისა მოძმედ ვიყო

ჭმუნვასა და სიხარულში;


ერის წყლული მაჩნდეს წყლულად,

მეწოდეს მის ტანჯვით სული,

მის ბედით და უბედობით

დამედაგოს მტკიცე გული...


მაშინ ციდამ ნაპერწკალი

თუ აღმიფეთქს გულში ცეცხლსა,

მაშინ ვიმღერ, მხოლოდ მაშინ

მოვსწმენდ ერსაც ტანჯვის ცრემლსა!


23 ივლისი, 1860 წ.

პავლოვსკი.

სრულად წაკითხვა...


ილია ჭავჭავაძე

ელეგია


მკრთალი ნათელი სავსე მთვარისა

მშობელს ქვეყანას ზედ მოჰფენოდა

და თეთრი ზოლი შორის მთებისა

ლაჟვარდ სივრცეში დაინთქმებოდა.


არსაიდამ ხმა, არსით ძახილი!..

მშობელი შობილს არრას მეტყოდა,

ზოგჯერ-კი ტანჯვით ამოძახილი

ქართვლის ძილშია კვნესა ისმოდა!


ვიდექ მარტოკა... და მთების ჩრდილი

კვლავ ჩემ ქვეყნის ძილს ეალერსება...

ოხ, ღმერთო ჩემო! სულ ძილი, ძილი,

როსღა გვეღირსოს ჩვენ გაღვიძება?!


4 ივნისი, 1859 წ.

პეტერბურგი.

სრულად წაკითხვა...


ილია ჭავჭავაძე

”გადი-გამოდი, გუთანო,

ღირღიტავ, ბანი უთხარო”.



ერთს ბედ ქვეშა ვართ, ლაბავ, მე და შენ,

წილად გვარგუნეს შავი მიწა ჩვენ.

ერთგულად ვჭიმოთ ჭაპანი ჩვენი,

უსიხარულოდ დავლიოთ დღენი,

ბელტი ბელტზედა გადმოვაწვინოთ

და შრომის ოფლი მიწას ვაწვიმოთ.

ნუ დამიღონდი!.. შენი უღელი

ჩემს უღელზედა არ არის ძნელი:

მეც შენებრ მიწას დავყურებ თვალით,

რადგანაც ზეცა წამართვეს ძალით;

შენებრ მეც მელის მიწა ვით მსხვერპლსა,

სიკვდილის შემდეგ დასავიწყელსა.

შენ პირუტყვი ხარ და მე მეტყველი?!.

ეგ, ჩემო ლაბავ, ნუ შეგშურდება...

რად მინდა ხმალი, თუნდ იყოს მჭრელი,

თუ სიმართლისთვის დამიჩლუნგდება?

აბა, რას გვარგებს ჩვენ ის გუთანი,

რომე აჩეჩოს მარტო მიწანი

და არ მოსთხრიდეს ძირით იმ ბალახს,

რომელიც უშლის თესლსა ამოსვლას?

მე ჩემის ჭირის, ჩემის წუხილის,

ჩემის კაცობის გულის დუღილის

სიტყვანი გულში მებადებიან,
... კითხვის გაგრძელება »

სრულად წაკითხვა...



ილია ჭავჭავაძე

დაე თუნდ მოვკვდე არ მეშინიან,

მაგრამ კი ისე, რომ ჩემი კვალი

ნახონ მათ, ვინცა ჩემს უკან ვლიან,

თქვან: აღასრულა მან თვისი ვალი;


რომ ჩემს საფლავზედ დაყუდებულმან

ქართველმა, ჩემგან შეყვარებულმან,

გულწრფელობითა და სიმართლითა,

მე ჩამომძახოს თუნდ ჩუმის ხმითა:


იყავ მშვიდობით შენს მყუდრო ძილში!

შენ გიცოცხლია, როგორც უნდოდა;

თქვას: შენი ქნარი შორს ჩვენგან — ჩრდილში

ამაოდ ჩვენთვის არ ხმაურობდა.


19 ნოემბერი, 1858 წ.

პეტერბურგი.

სრულად წაკითხვა...


"ბედნიერი ერი"

ჩვენისთანა ბედნიერი
განა არის სადმე ერი?
მძიმე ყალნით,
ლამაზ ფალნით
მორთული და მშვენიერი;
უწყინარი,
უჩივარი,
ქედდრეკილი, მადლიერი;
უშფოთველი,
ქვემძრომელი,
რიგიანი, წესიერი;
ყოვლად მთმენი,
ვით ჯორ-ცხენი,
ნახედნი და ღონიერი.

ჩვენისთანა ბედნიერი
განა არის სადმე ერი?!
ყველა უნჯი,
ყველა მუნჯი,
გულჩვილი და ლმობიერი;
თვალაბმული,
თავაკრული,
პირს ლაგამი ზომიერი;
ყველა ყრუი,
ყველა ცრუი,
ჭკვადამჯდარი, გულხმიერი;
მცირე, დიდი -
ყველა ფლიდი,
ცუღლუტი და მანკიერი.

ჩვენისთანა ბედნიერი
განა არის სადმე ერი?!
მტვერწაყრილი,
თავდახრილი,
ყოვლად უქმი, უდიერი;
უზღუდონი,
გზამრუდონი,
არგამტანი და ცბიერი;
მტრის არმცნობი,
მოყვრის მგმობი,
გარეთ მხდალი, შინ ძლიერი;
არრის მქონე,
არრის მცოდნე,
უზრუნველი და მშიერი.

ჩვენისთანა ბედნიერი
კიდევ არის სადმე ერი?

სრულად წაკითხვა...


ყივჩაღის პაემანი

მე რა ვიცოდე, მუხრანის ბოლოს
რად დააფეთა მიმინომ გნოლი.
ეს თურმე მისი მიმინო იყო.
თვითონაც იქვე მელოდა თრთოლვით.
მე რა ვიცოდი, თურმე მის ბაგეს
ისევ ახსოვდა ძველი ამბორი.
მე რა ვიცოდი, თურმე მის გულში
ისევ ღვიოდა ტრფობის ხანძარი.
მე რა ვიცოდი, მე თვალდავსილმა,
ჯეჯილს თუ მისი აკრთობდა სუნთქვა
და მზეც თუ მის მწველ ვნებებს მაფრქვევდა.
არ დაიშალა ჩემთან შეხვედრა,
ან როდის იყო რჩევის გამგონე,
და აჰა იგი მუხრანის ბოლოს
ჩასაფრებული სინჯავს იარაღს.
ჩემს დანახვაზე წამოიმართა
და ხმალმა ქვაზე გაიჟღრიალა.
მის დანახვაზე გამიწყრა ღმერთი
და წავბარბაცდი, ესეც ბედია.
მალვით გავხედე მეუღლეს ჩემსას,
წარბშეურხელი იდგა ბერდია.
ორი მახვილი მზეზე ბრწყინავდა
და ჩემი გული ორად გაიპო.
ვუმზერდი იმათ ანთებულ თვალებს
და ვგრძნობდი შველა არსაით იყო.
ისე გავხევდი ჩემი მანდილით.
ვერ შევაჩერე მამრთა ჭიდილი.
პირქვე ჩავემხე ხოდაბუნებში
და შევღაღადე უფალს ქვითინით:
"მაღალო ღმერთო! მე შეგთხოვ მონა,
შენი მხევალი და ფერხთა მტვერი,
ან დაიფარე სიცოცხლე მათი,
ან გადმიქციე სიზმრად ყოველი."
არ შეისმინა ჩემი ვედრება.
ვინ, ვინ მისწვდება განგებას ღვთისას?!
აქეთ ბერდია იწვა მდუმარედ,
იქით ყივჩაღი პოტნიდა მიწას.
და დავიტირე მოთქმით ორივე:
ჩემი ბერდია და იგი მოყმე.
გულს გავიტარე მერე მახვილი
და იმათ შორის დავეცი უხმოდ.
ცა გადაფითრდა ჩვენი შემყურე,
მზე დაიღვენთა, როგორც სანთელი.
აქ დავუტოვე ჩემი სიცოცხლე
და ჩემი ცოდვა ... კითხვის გაგრძელება »

სრულად წაკითხვა...

« 1 2 ... 7 8 9 10 »