ლადო ასათიანი:”ციხის სიზმარი”
ლადო ასათიანი
ციხის სიზმარი
როცა მთვარე შეწყვეტს კაშკაშს
და ბნელს შემოიხვევს,
ისე, როგორც დაღლილ ვაჟკაცს,
მძიმედ სძინავს ციხეს.
სძინავს ციხეს, ნატამალი
ხმაც არ აკრთობს სმენას,
სძინავს ციხეს და თამარის
საოცნებო სენაკს.
სძინავს, ფიქრებს ალამაზებს
და სიზმარში ხედავს,
რომ მის ბებერ გალავანზე
არწივები სხედან.
რომ კვლავ ისმენს ძველთა ველთა
ნიავ-ქარის ნანას,
რომ მის ბებერ საძირკველთან
ქართველები დგანან,
რომ დილისკენ, როცა დნება
მუქი შუქი მთვარის,
გალავანზე გადმოდგება
საქართველოს თვალი.
იხურება ჯიხურებად
დაღრუბლული სივრცე,
დედოფალი იყურება
არტანუჯის მხრისკენ.
სძინავს ციხეს, ჯანიანი
თრთის და სიზმრად ხედავს:
ეს ქართველთა ჯარი არის
თუ უღრანი ხეთა,
ეს ნისლია ჩვენებური ―
მზესავით რომ მოჩანს,
თუ ქართველთა ძველებური
ჩალისფერი დროშა.
ვისკენ მოაქვთ ეს ალმები,
ვის უხდიან ჩაჩქანს.
ეს ― თამარი ესალმება
საქართველოს ლაშქარს.
იხურება ჯიხურებად
დაღრუ ... კითხვის გაგრძელება »
და ბნელს შემოიხვევს,
ისე, როგორც დაღლილ ვაჟკაცს,
მძიმედ სძინავს ციხეს.
სძინავს ციხეს, ნატამალი
ხმაც არ აკრთობს სმენას,
სძინავს ციხეს და თამარის
საოცნებო სენაკს.
სძინავს, ფიქრებს ალამაზებს
და სიზმარში ხედავს,
რომ მის ბებერ გალავანზე
არწივები სხედან.
რომ კვლავ ისმენს ძველთა ველთა
ნიავ-ქარის ნანას,
რომ მის ბებერ საძირკველთან
ქართველები დგანან,
რომ დილისკენ, როცა დნება
მუქი შუქი მთვარის,
გალავანზე გადმოდგება
საქართველოს თვალი.
იხურება ჯიხურებად
დაღრუბლული სივრცე,
დედოფალი იყურება
არტანუჯის მხრისკენ.
სძინავს ციხეს, ჯანიანი
თრთის და სიზმრად ხედავს:
ეს ქართველთა ჯარი არის
თუ უღრანი ხეთა,
ეს ნისლია ჩვენებური ―
მზესავით რომ მოჩანს,
თუ ქართველთა ძველებური
ჩალისფერი დროშა.
ვისკენ მოაქვთ ეს ალმები,
ვის უხდიან ჩაჩქანს.
ეს ― თამარი ესალმება
საქართველოს ლაშქარს.
იხურება ჯიხურებად
დაღრუ ... კითხვის გაგრძელება »
ლადო ასათიანი:”საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი”
ლადო ასათიანი
საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი
ძველად თურმე, როცა მტრების უთვალავი ჯარები
მოდიოდნენ, რომ გაეღოთ საქართველოს კარები,
მამაკაცებს გვერდით ჰყავდათ, ვით ფოლადის ფარები,
და მტრებს მათთან ერთად სცემდნენ საქართველოს ქალები.
ისე მტკიცე იყვნენ თურმე, ვით მეტეხის კედელი,
გმირი თამარ ვაშლოვნელი და მაია წყნეთელი.
მათი ხმალი ცეცხლს აფრქვევდა, მტერი თრთოდა ვერანი,
საქართველოს ცის ფერს ჰგავდა ფერი მათი მერანის.
სადაც უნდა ყოფილიყვნენ, მარად დაუზრახველნი, —
საქართველო იყო მათი საყვარელი სახელი.
ბრძოლის ველზე მიდიოდნენ რაინდული ოცნებით,
მიდიოდნენ და მიჰქონდათ ჩალისფერი დროშები,
ბევრჯერ სისხლით შეღებილა მათი ავგაროზები.
სადაც უნდა ყოფილიყვნენ, თუნდ სამარის კარამდის,
ოსმალეთის მიწა იყო, თუ მინდორი მარაბდის, —
საქართველო იყო მათი საყვარელი მარადის.
სადაც უნდა აღემართათ სატევარი და გორდა,
ვ ... კითხვის გაგრძელება »
ლევან ვასაძე: ”ბედნიერებამ მითხრა ნუ მეძებ”
საიტის ადმინისტრაციის სახელით ძალიან გთხოვთ ამ ლექსს ბოლომდე მთელი გულისყურით მოუსმინოთ...
გადმოწერეთ mp3 ვერსია
დაემატა ლინკი, ლექსს კითხულობს მურმან ჯინორია... საყურებლად დააჭირეთ აქ
გალაკტიონ ტაბიძე: ”არის მკითხველი...”
გალაკტიონი
”არის მკითხველი...”
არის მკითხველი
მშვენიერ წიგნის
და არის მხოლოდ
გადამკითხველი...
ის ფურცლავს, ნიშნავს,
ადარებს, ჩიჩქნის,
მაგრამ ვინაა
აქ გამკითხველი?
მშვენიერ წიგნის
და არის მხოლოდ
გადამკითხველი...
ის ფურცლავს, ნიშნავს,
ადარებს, ჩიჩქნის,
მაგრამ ვინაა
აქ გამკითხველი?
გალაკტიონ ტაბიძე: ”არ დაგავიწყდეს ოქროს საღამო”
გალაკტიონი
”არ დაგავიწყდეს ოქროს საღამო”
არ დაგავიწყდეს ოქროს საღამო,
არ დაგავიწყდეს მზის ჩასვლა ზღვაზე,
მიზეზის სხვისა და სხვისა გამო,
გთხოვ, არ იფიქრო მხოლოდ ღელვაზე...
არ დაგავიწყდეს პალმა, ლიანა,
გეტყვი, თუნდ გული ჩემი დამიწდეს,
არ დაგავიწყდეს ჩვენი ქვეყანა,
ყველაფერი რომ გადაგავიწყდეს.
არ დაგავიწყდეს მზის ჩასვლა ზღვაზე,
მიზეზის სხვისა და სხვისა გამო,
გთხოვ, არ იფიქრო მხოლოდ ღელვაზე...
არ დაგავიწყდეს პალმა, ლიანა,
გეტყვი, თუნდ გული ჩემი დამიწდეს,
არ დაგავიწყდეს ჩვენი ქვეყანა,
ყველაფერი რომ გადაგავიწყდეს.
გალაკტიონ ტაბიძე: ”...რარიგ კარგია, სამშობლოვ”
გალაკტიონი
***
რარიგ კარგია, სამშობლოვ,
შენი მტკვარი და რიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
ორ ზღვათა შუა მდებარე
ბრწყინავდა კავკასიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
სულ მაღლა გორის ციხეა,
სულ დაბლა ძველი სიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
დაბლით კოლხიდის ველია,
მაღლიდან დგას ბახტრიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
ვაჟა...
ორ ზღვათა შუა მდებარე
ბრწყინავდა კავკასიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
სულ მაღლა გორის ციხეა,
სულ დაბლა ძველი სიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
დაბლით კოლხიდის ველია,
მაღლიდან დგას ბახტრიონი,
შოთა, ილია ,აკაკი,
ვაჟა...
ანა კალანდაძე: ”ასეთი დარი თუ იყო მაშინ ?”
ანა კალანდაძე
ასეთი დარი თუ იყო მაშინ ?
მზემ აიწია ფეხის წვერებზე,
მზემ მზის ქალაქში ჩამოიხედა,
იდგა თბილისი, როგორც ერეკლე,
ხმალშემართული ნარის ციხესთან...
ღრუბლები როკვით დაიძრნენ ქარში
და მიაშურეს ლილისფერ მთათა...
ასეთი დარი თუ იყო მაშინ,
ოდეს თბილისი აიკლეს სპარსთა?
გალაკტიონ ტაბიძე: ”კაკლის ხე მთაწმინდაზე”
გალაკტიონი
თითქო დაეშვა შავი ფარდები,
ღამის წყვდიადში ისე მწარდები.
ცივია გული? არ შეუყვარდი?
არაფერია, შეუყვარდები.
თითქო რაიმეს ნიშნავს, რომ ბნელი
ღამით იმავე მეგობარს ელი,
არაფერია, არაფერია -
მოვა სხვა უფრო დაუძლეველი.
წარსულზე ოხვრას რისთვის უნდება
ყოველი დღე და შებინდბუნდება?
თითქო ბერდები? არაფერია!
ათასი წლისაც არ დაბერდები.
1916
ღამის წყვდიადში ისე მწარდები.
ცივია გული? არ შეუყვარდი?
არაფერია, შეუყვარდები.
თითქო რაიმეს ნიშნავს, რომ ბნელი
ღამით იმავე მეგობარს ელი,
არაფერია, არაფერია -
მოვა სხვა უფრო დაუძლეველი.
წარსულზე ოხვრას რისთვის უნდება
ყოველი დღე და შებინდბუნდება?
თითქო ბერდები? არაფერია!
ათასი წლისაც არ დაბერდები.
1916
გალაკტიონ ტაბიძე: ”მარადიული ოქროს კალმებით”
გალაკტიონი
თითქოს მხრებს ესხას ბრწყინვალე ჩოხა;
დღეთა ულმობელ სასაფლაოსთან,
ჩვენი მღელვარე ოქროს ეპოქა
ჰქმნის სულ სხვა ახალ ვეფხისტყაოსანს.
განთიადისას ალნაღვივები
კრთომა-კანკალით და მისალმებით
ფერებს ყაზბეგზე სწერენ სხივები
მარადიული ოქროს კალმებით.
დღეთა ულმობელ სასაფლაოსთან,
ჩვენი მღელვარე ოქროს ეპოქა
ჰქმნის სულ სხვა ახალ ვეფხისტყაოსანს.
განთიადისას ალნაღვივები
კრთომა-კანკალით და მისალმებით
ფერებს ყაზბეგზე სწერენ სხივები
მარადიული ოქროს კალმებით.
გალაკტიონ ტაბიძე: ”დროშები ჩქარა”
გალაკტიონი
გათენდა. ცეცხლის მზე აენთო, აცურდა...
დროშები ჩქარა!
თავისუფლება სულს ისე მოსწყურდა,
ვით დაჭრილ ირმების გუნდს - წყარო ანკარა...
დროშები ჩქარა!
დიდება ხალხისთვის წამებულ რაინდებს,
ვინც თავი გასწირა, ვინც სისხლი დაღვარა.
მათ ხსოვნას ქვეყანა სანთლებად აინთებს...
დროშები ჩქარა!
დიდე
...
კითხვის გაგრძელება »